Sen, benim yaşama sebebim.
Sen, benim her nefesim.
Sen, yazdıkça bitmeyen şiirim.
Sen, söndürmeye çalıştıkça yanan alevim.
Sen, her zerrem.
Sen, sönmeyen sigaram.
Sen, ilk sarhoşluğum.
Sen, yürüdükçe uzayan yolum. Sen; ailem, evim.
Sen, kavuştukça daha çok özlediğim.
Sen, güneşin altında parlayan gecem. Sen, kalabalıkların arasında kokusunu tanıdığım.
Sen, hatırımdan çıkaramadığım.
Sen, gönlümü genişlettikçe gönlüme sığdıramadığım.
Sen, dinledikçe ezberleyemediğim; ezberleyemedikçe dinlediğim şarkım.
Sen, kitaplara yazamadığım.
Sen, kimselerden saklayamadığım.
Sen, büyüdükçe çocuklaştığım.
Sen, koynunda ölmek istediğim.
Sen, yaşamaya doyamadığım.
Sen, bir an dahi gidemediğim.
Sen, muhkemle bağlandığım derdim.
Sen, penahım.
Sen, Yaradan gibi güvendiğim.
Ve sen öylesin ki cennet gibi ulaşayamayacağım ama benim için gül bahçesi olan cehennemim.
Kenan Birkan
2021-12-25T17:25:44+03:00Yeteneklisiniz ama “sen” tekrarı bana fazla geldi.