Adını anarken bile içimde patlar fırtına,

Bir zamanlar aydınlıktı, şimdi

karanlıkta sınır tanımaz bana,

yaktın geçtin, hiçbir iz bırakmadan,

sözlerinle zehirledin,

kanıma işlemeden, anlamadan,

düşlerin bile şimdi birer hançer,

her anısında batıyor,

içimdeki öfke kocaman bir kervan

gözlerin birer tuzaktı, çekti beni karanlığa,

kurtulmak isterken bile, daha da düştüm o bataklığa

geriye bakmam, bu yangında yok pişmanlık

nefret bir intikam gibi döner,

dolanır, yanar, bırakmaz yatak,

seninle bir devri kapadım, adın bile yok artık,

yaktığın köprüde yürümek mi?

o körü yıkık, dönmem artık.