yüzlerce ses duyuyorum yalnızlığımda,

görüyorum sokağıma üşüşen gölgeleri ay ışığında,

geceleri sahneye çıkan ruhuma sorduğumda,

ne gözyaşı akıtır ne de bir gülümseme bırakır ardında.


ışığı bulmak adına çabalarım lakin alışır gözlerim karanlığa,

öyle ki, ne gölge arar sokakta ne ses duymak ister yalnızlığında,

içime dokunan şu müthiş korku da olmasa,

alışkın olsa dahi susamışçasına bırakır kendini bu karanlığa.