Sokağa çıktım akşamın bir vakti

Havanın soğukluğu evlerin sessizliğinden belli

Sahi gerçekten hep sessiz midir evler?

Ben bilirim öyle değildir

Ben çocukken de bilirdim öyle değildi


İşte karşımda beyaz kapılı evin penceresi

Öyle durgun öyle sakin bir yandan da sinirli

Çocuk kahkahası olmayan bir evin

Hayat yorgunluğu üzerinde


Siyah renkli cüretkâr bir kapıdayım şimdi

Sarhoş kocasının huysuzluğunu aldırmayan

Kadının siniri yüzünde


Kırmızı kapılı dik yapılı bir ev daha

Torunlarını çok seven kadının gülümsemesi gözünde

Yıllar önce giden kocasının hüznü yüreğinde


Şimdi boynu biraz bükük bir kapıya geldim

Karısı öldükten sonra tek başına kaldığı evde

Oturmuş bekliyor pencerenin önünde


Selam verdim geçerken ona

El salladı sonra döndü yalnızlığına

Döndüm dolaştım çıkamadım sokaktan

Anlatacak çok şeyi varmış evlerin


Sahi gerçekten hep konuşur mu evler

Ben bilirim öyleydi

Ben çocukken de bilirdim

Hep öyleydi