Bu şiirler adımı Leyla'ya çıkarmış 

Ne yazsam ne çizsem boş

Mecnunvari divane olmamış gönül

Hele aşkı hiç bilmemiş gafil

Biz aşka töz olmuşuz 

Sarraf diye bildiğimiz küçümser 

Çünkü kendi ruhundan bihaber 

Oysa yaşadığım en meçhul hisler

Yaşadıkça daha çok insan oluyorum 

Etim kemiğim ruhumu bütünlüyor

İliklerime kadar yaşamak diyorum 

Her şairin ortak fikri düşüyor dilime

Baktığım gördüğüm bir değil

Ne mavi daha sonsuz senden

Ne buğday senden daha bereketli

Ama sana bakınca sahici bir acıma

Gelip yerleşiyor dudağıma

Bir kardeş sevgisiyle korusam da 

Acımak diyorum ne zalim bir his

En sevdiğine acımak

Her şeye ve herkese mümkünken 

Ölüp gitmesi aşksız, ruhsuz

Korkak zavallı ve aciz