Ağaçlar sustuğunda

Tanrılar bile artık konuşmaz olduklarında

Girdiğim bunca savaşa rağmen

Artık daha fazla gücümün kalmadığını

Gerçekten hissettiğimde


Böyle bitmemeliydi

Diye düşünecek olsam bile


Biraz daha vakit

Biraz daha güç için

Her şeyimi verebileceğim zaman


Ama yine de

Çaresizliğimle

Belki yapayalnız

Hatta kimse bilmeden

Son dakikalarımı geçirecek de olsam


Biliyorum ki


Bir memnuniyet olacak içimde

Bir gülümseme olacak yüzümde

Kimse görmese bile

Bir kahkaha kopacak ruhumda



Yaşanılan o kadar şeyi düşünüp

Hazları, mutlulukları, hüzünleri, çırpınışları

İyi ki beraberdik diyeceğim

Seninle birlikte bütün bu mücadeleyi yaşamış olmak

Ve yine seninle birlikte artık yok olacak olmak

Belki de gurur verecek bana


Evet korkacağım

Ama bu korku, yok olmaktan değil

Bir daha görüşemeyecek olmamızdan


Geç tanışsak da

Yeri geldi mi ayrı ayrı yollardan gitsek de

Yine aynı tepede buluştuk başardıklarımızla

Yine aynı çukurda son buldu çırpınışlarımız


Ne sen, ne de ben

Kaçamazdık birbirimizden


Sen ne düşünürsün bilmem ama

Ne olursa olsun

Seninle yaşamak

Bazen de yaşamak zorunda olmak

Aynı bedene sığabilmek

Bazen de bu bizi hapsetmiş deriden

Beraber çıkabilmek bir süreliğine

Aşkla, coşkuyla, gözyaşıyla, korkuyla

Ve bütün hisleri paylaşabilmek seninle

Benim için bir şerefti


Sevgili kardeşim

Sevgili kendim