Sevilme ihtimaline tutunur, açarız bazen kalbimizi . Sanırız ki sevilebilirliğimiz açtığımız kalbin görülüp onaylanmasına bağlıdır.
Ne olur görülmediğimizde, ya da sevgisini göstermesini beklediğimiz kişi bir şekilde hayatımızdan çıkıp gittiğinde? Sarsılır, hayal kırıklığına uğrarız. İnciniriz, adeta zeminsiz hissederiz.
Tüm bu zorlayıcı duygulara yeterince kucak açtığımızda, kaçmayıp orada olduğumuzda blr süre sonra sihir gibi bir şey olur.
Sevgi durağan bir şey değildir ki , asla sadece aracısı olabilecek bir nesnede takılıp kalmaz. Akar gider, varlığını onurlandıran ne varsa ona doğru.Ve döner gelir kaynağını bulup sarıp sarmalar. Eylemin kendisi olmuşsundur artık. Baktığın her yerde ve her şeydedir sevgi. Bir yere gitmez, bir yerden gelmez. Hep oradadır, yürek mesafesi uzaklıkta.
Deneyimin tüm sarsıcılığına değmiştir sonuç. Şanslısındır yani. Sihirli bir değnek misali dokunduğu her şeyi güzelleştiren, sevginin koşulsuzluğuyla tanışmışsındır artık...
