Affedin beni 

Her çağın

Kadim şairleri 

Ağzımdan çıkan hiçbir söz

Yeşermiyor kimsenin gönül tarlasında


Yalnızlığım

Toprağı nadasta unutulmuş

Çirkin korkuluğum

Hangi serçe konar avuçlarına

Ki ayakları tırpandır bana 


Hangi sesle seslenmeli

Yüreği yumuşatmak adına

Ellerim semada 

Başım sağanak hüzün

Ellerimdekine değil,

Belleğimdekilere de bin şükür


Affedin

Ne şiir denebilir buna 

Ne de çiftçilik

Her ikisi de (bü)yük bana

Olsa olsa

Belki biraz şiircik


Sönmüyor yaktığım anızlar

Alevleri hâlâ dudaklarımda

Affedin beni

Bu çok sesli dünyada

Gömüyorum kendimi

Suskunluğa