Hep yakını gördük
Uzaklardan bihaber
Nemli toprakların hastalığı oldu ayrılıklar
Dalga dalga ben döküldüm gökyüzünden
Kendime çok uzakta duruyordum
Ufuk çizgisinin oyalamalarıydı sanki bunlar
Kumdan kaleler yapmak için fazla çocuktuk
Oynadıkça bozuluyordu tüm parçalar
Bir şeyler üzerime geliyor
Rengi kokusu insana benziyor
Beyaz bir doğru gözlerimi açıyor
Ellerime dua gözlerime hüzün çöküyor
Neyden kaçsam kendimi o olarak buluyorum
Bir türkü gibi havada asılı kalıyorum
Tutanın elinde kalıyor kalbim
Bir serenad kayıyor tuzlu dudaklarından
Sessiz sessiz aşka kelimeler süzülüyor
Bembeyaz bir sirk bu
Görenin gözleri gökkuşağına boyanıyor
