Ben bir kuşum,
Çoğu zaman.
Yedi kat asumanda uçan.
Ansızın kırılırdı kanatlarım.
Düşerdim elem kuyularına
Sesine benzeyen.
Kayalara tırmanıp çıkardım,
İçim parçalana parçalana.
Bazen
Bir ağaç gölgesine sığınırdı
Yorgun yüreğim.
Bazen de,
Gökyüzünde havalanırdı umutlarım.
Sessizliğimde saklıydı
Kıvrak yaralarım.
Maviliğinde huzur bulurdu
Hüzün yanım.
Dağlar ardındaydı
Hasret kapıların.
Ne zaman sana doğru uçsam
Şehrine basamazdı ayaklarım.
Ayrılıktan artakalan
Anıların tortusuyla beslenirdim
Çoğu zaman.
Gagamı sarsa da hüzün
Gamzelerinin çukurlarında biriken
Zemzem suyuyla temizlenirdim.
Ben sana dair izlerle
Süslerdim solgun tüylerimi.
Oysa
Ben bir hüma kuşuydum
Her çırpınışım sanaydı
Nefes nefese kaldığım.
Bundandır gökyüzünde sürekli uçup durmam
Sana doğru gelen solumdan vurdun beni.
