ve biz ki
satır aralarının son çocuklarıyız
duvarın arkasında kalan renkteyiz
yıllanmış posterin kalkmış kenarındayız
gökyüzündeki şefkatli renk değişimindeyiz
yılların fazlalıklarını taşıyoruz
bir bakıştaki asıl anlamı arıyoruz
hislerin dili yok, biz dilsiz çocuklarız
fakat en gürültülü cümleleri kuruyoruz
katılaşmış kalplerin arasında
kırılganlığımızla mücadele veriyoruz
hiç gelmeyecek bir otobüsü bekliyoruz
en kısık kahkahada
bir gülüşte yaşıyoruz
geçmişe çekingence el sallıyoruz
ve bugün son günümüz
ağlayamazsak öleceğiz
gülemezsek öleceğiz
biz son çocuklarız
her gün yeniden doğuyoruz
