Bilmeden bir katil yarattım kendi içimde
Ne zaman gülsem beni izliyor
Ne zaman mutlu olsam soluğumda bitiyor
Bu öyle bir katil ki adım adım ardımda yürüyor
Nereye gitsem gölgem gibi peşimden geliyor
Ben bu katili hüzünlü satırlarla da yarattım
Ve hiçbir satırı mutluluğun öldüremiyor katilimi
Bilmeden bir cellat yarattım kalbimin içine
Her anında mutluluğumun hızlı hızlı çarpıyor
Soluğumu mutluluğumu hemen alıp gidiyor
Kaçıyorum olabildiğine geçmişin hüzün dolu pençesinden
Ama ne geçmişim duruyor ne celladım yoruluyor benden
Ben eskiden çok ağlardım Tanrım neden ben diye
Şimdi celladım soruyor neden ağlamıyorsun diye
Ben geçmişimin pençesinden kurtulamıyacağım biliyorum
Son bir dileğim var celladım ölsün istiyorum
