Hem boşluktayım canım yanıyor, hem de hiçbir şeyi de umursamıyorum. Her şey geçiyor zaten. Hem dokunsalar ağlayacak kadar zayıf, hem de dünyaları karşıma alacak kadar güçlüyüm.
Nedenler, bahaneler aramıyorum. Çözümler de yok hayatımda. Mutlu olduğumu bir türlü hissedemiyorum.
Aynaya bakıp gülümsemeye çalışıyorum gözlerim doluyor. Kendimi tutamıyorum. Bırakmak istiyorum her şeyi. Aslında çok bir şeyim de yok. Konuşmak istiyorum birileriye, bir şeyleri anlatmak. Beni anla demek. Bağırmak istiyorum sesim kısılana kadar. Avazım çıktığınca bağırmak.
Sesimi duyan yok -duyurmak istiyor muyum acaba?-
Bilmiyorum.
Son kez gülümsemek istiyorum ama bu sefer gözlerim dolmadan. Huzuru çekip ciğerlerime, gözlerimden fışkırsın istiyorum. Bu sessizlik çıldırtıyor beni. Çok sessiz, çok karanlık. Çok yalnız. Çok saçma. Çoklar bile çok. Saçmalıyorum. Kendimi tanımıyorum. O kadar farklı duygular var ki içimde, ben kimim bilmiyorum.
Daha fazla acı çekmek istiyorum. Biliyorum bu acı geçmeyecek. Kimsenin beni tanımadığı yerlere gitmek istiyorum. Hafızamı tamamen silmek. Her şeyi unutmak. Yeni birileriyle de tanışmak istemiyorum. Temelli susmak istiyorum.
Bir şeyleri açıklamak zorunda olmamak. Böyle arafta kalmak istemiyorum...
