Şimdi sonsuz bir akşamüstü tenime
İnerdi damla damla,
Değdiği gibi kurşuni birer nefes olur
Senli ve sisli her düşünce
Gözlerime gelen sarsıcı düş, bu tanıdık nefesten daha soğuktu
Bunca sisi kaldırabilir miydi? Bir çift gözün elinden tutmuş bulutlu bir zihin
Düş içinde sen oluşu bu boşluğun kolonlarında betonlaşmış bakışlardan daha soğuk
Ve üşütürdü varlığımı
Anlatacak şey çokken seni nasıl öldürdün?
Susarak mı? Yoksa olarak mı?
Nefsin sürtük egoların altında can çekişirken,
bencilliğin ve ölmüş bir krallığın kölesi olmuşların içinde ve
Bunca yokların arasında yerin karanlığına hapsolmak an meselesiyken
Neyin vardı sana ait, sayılı bin nefes mi? O da emanet verilen...
Ve neyin ispatıydı fiiller? Yoka o kadar yakınken... Ve sen hiçbir isme karşılık değilken...
Tüylerimin ürperişi, verdiğin ıztırabın harareti damla damla şakaklarımı istila ederken
Ve anın yok oluşa sürüklenişini perde perde izlerken
“bu kadar galiba” dediğim radde, an an, his his ruhuna işlemiş miydi?
Karşına cesedini al, gözlerine sor anlayabilmiş mi?
Nihayet.
Ve baharlar geldi yine ama biz-siz baharlar
ve
zamanla geçer dediğin an, geçen zaman olmuştu...
