Issız bir gecenin son ışıklarıydı üzerimizdekiler. Kaybolan zamana karışan birkaç anıydı yaşadıklarımız. Dönebilsek döner miydik korkularımızın esiri olduğumuz o zamanlara, yoksa her şeyin biteceğini bildiğimiz şu anda mı kalırdık? Yazım hatalarımızın birbirine karıştığı ama anlamı cümlelerde yaşardık. İzin verir miydik hoşlanmadığımız insanları sevmeye? Dünyadaki tüm mumları iyiliğin ateşiyle yakardık ya da o ateşin içinde yanardık günahlarımızla. Dünyanın varoluşundan beri kaçtı insan, cennetten ve kendinden. Şimdi bu kadar soru kaçmamızı engelleyemez. Belki yokuzdur bile, kimse bilemez bunu. Geleceğin bize neler yapacağını bilmediğimiz gibi...
