bir gemideyiz, 

spinoza ve ben.

onun tüm mantıksal kuramları,

ve benim mantıksız tüm hayallerim,

savaşıyoruz.

sevgilimin bir eli omzumda 

beni kurtaracak sanırken,

spinoza'nın elinden tutuyor.

çünkü biliyor mantık her şeyi karşılar.

yani benim sevgimin ve saygımın,

ve bu gemide ölecek olmamın

artık tözler karşısında bir önemi yok.

spinoza akciğerden öldü, 

ben sevgisizlikten ve mantıksızlıktan gideceğim.

spinoza tanrıya doğa der ve tanrının zorunlu var olması gerektiğini söyler,

benim tanrım, sevgilim.

peki ya neden bu el benim omzumda?

neden beni suyun en dibine batırmaya çalışıyor?

spinoza çirkin bir adam,

ben kendimce güzelim.

bu bağlamda, elinde bir çift elle duran ben olmalıydım,

suyun derinliğine hapsedilen ise spinoza.

fakat bir tiyatrodayım,

ve perde ne zaman kapanacak beklemedeyim.

gün sonunda bir zehir içip ölmek ve

bir filozofa tercih edilmek 

aynı hissettirecek.