Şubat

Kafatasında çentik atacak yeri kalmayan adam kadının belki milyonuncu ihanetinden sonra vazgeçmeyi aklediyor. Bir adım atıyor yalnızlığa yer yarılıyor. Bir adım atıyor unutulmuşluğa gök çatlıyor. Bir adım daha atacak mecali yok. Dönse köşeyi bir daha göremeyecek Onun gülümseyen gözlerini. Oracıkta bekliyor adam. Geriye dönse dönemiyor zira bir tek ona gülümsemiyor sevdiğinin çehresi. İleri gitse olmuyor. Bir adım atsa dönecek köşeyi, saplanacak bir çift gözün hasreti bağrına.

İşte orada anlıyor adam sinesine sığamıyor sevdiklerinin. Adam dişlerini sıkıyor kırmak pahasına, yumrularını sıkıyor, kabullenemiyor en dibinde yaşadığı karanlığı.

Adam kabullenemiyor yitik bir hayale sarılmayı.

Adam kabullenemiyor...