İnsan yaşayan en aciz yaratık,
İhtiyaçlarımız çok,
Bizi hayata bağlayan her şeyimiz çok.
Peki... bir Tanrı olsak aciz olmamak için,
İhtiyaçlarımızdan arınsak tek tek,
Güzel bir kadınla sevişmek öncelikle,
Bir ihtiyaç....
Poffff... kurtulduk.
Bize mutluluğu bahşedecek en önemli ihtiyaç,
Bizi özgür bıraktı gidişiyle,
Hiçbir kadına ihtiyacı olmayan,
Güçlü bir "eril" yarattık tanrılık nimetimizle.
Çok lezzetli bir yemeği mideye indirmek,
Bir ihtiyaç gerçekten,
Pofff, pofff... kurtuldun ey Tanrı-insan.
Bize doyum arzumuzu bahşedecek bir acizlik,
Bizi ihtiyaç sahibi kılan bir lanet daha silindi.
Tok bir "gurur" yarattık Tanrılık nimetimizle.
Susuzluk çekerken bir yaz gününde
Pofff, pofff diye attık ihtiyacımızı,
Bizden daha aciz varlıkların üzerine.
Ferah bir "yenilenme" yarattık Tanrılık nimetimizle.
Nefes alıyorken bütün bedenimizle
Poffff, pofff nefese ihtiyacımızı....
Dur dedi benliğimiz o an
Seslenmese ölecekti sanki.
Peki ne anlamı var yaşamanın böyle?
Nefes de almayacaksan
Ölümden farksız demek ki Tanrı olmak.
Peki o zaman dedim benliğime,
Tanrı ölmüş mü, söyle.
Tanrı'nın ihtiyaçları yoktur,
O zaman yaşamıyor tanrının kendisi.
İhtiyaçlar ve onları karşılamak arzusu,
Yaşamak budur işte.
Tanrı olmak mı?
Yaşamak mı öncelikli sence?
Yaşamak isteği o kadar ulu bir istektir ki
Tanrı bizleri yaratmamış mı?
Bu istek üzerine.
Arzuladığı tek bir şey vardır,
O da yaşamayı hissetmek bizlerle.
Tanrı'nın ihtiyaçlarını karşılamak...
Güldürdü beni,
Arındırdı tüm ciddiyetten.
Kadınlardan kurtulmak özgürlük değil mi?
Özgür kalmak seni mutsuz kılar,
Mutsuzluk ise seni kör eder.
Gözlerini kaybeden bir mahkum,
Ne anlasın özgürlük hevesinden sen söyle.
Yemek ihtiyacı hissetmemek bizi tok tutar öyleyse.
İnsan unutan varlıktır.
Acıkması ve doyması lazım gelir elbet.
her zaman tokluk hissederse
doyumsuz olacaktır,
düşündüğünün tam tersine.
Su içmek sürekli bizi bir mekana bağlar.
Bağlamalıdır da
İnsan yenilenmek ister.
Suyu her gördüğünde
Ona ulaşmak yeniler,
Ruhunu insanın her temiz akan nehrin
Temizlemesi gibi toprağı
Ve mat taşları.
Peki bu mu üzerimizde ki lanet yaşamak denilen?
Aciz olan yaşar,
Aciz olmayan ölmüştür çoktan.
İnsanı öldüren aciz olmadığı düşüncesi,
Gururudur her yerde.
Peki bu gurur olmadan
Yaşanır mı bunca adem içinde?
Onlar ölüme koşan gafiller,
Tanımazlar kendilerini.
Kendini bilene düşman kesilir,
Unutturmak isterler onlara da kendin bilmek eylemini.
Kendini bilen yaşar,
İhtiyaçlarını bilen karşılar.
O zaman yaşatalım Tanrı'mızı bizimle,
Sevişelim güzel kızlarla,
En lezzetli yemeklerle doyuralım Tanrı'mızı,
En ferah içeceklerle yenileyelim doğamızı,
Ve yaşamın kutsallığını.
Ve Tanrı'nın giderelim ihtiyaçlarını,
Bütün arzulara ulaşma hevesimizle.
