Bugün ne mi yaptım? Tüm sıfatlardan arındırdım kendimi. Tüm yaşanmışlıkları ve geçmişimi çöpe attım. Çıkardım dinleri üstümden. Giymedim üzerime ahlak kavramını. Yırttım estetik adına olan bütün parçaları. Kırdım genel güzellik algılarını. Örtmedim mahrem sayılan yerleri. Bütün duyguları buruşturup attım yere bir paçavra gibi. Üzerinde zıpladım. Çiğnedim vicdanı ayaklarımla. Bütün bağlarımı kopardım varlıklardan. Hafızamı öldürdüm. İnançlarımı çiğnedim bir sakız gibi. Anlama ve anlamsızlığa dair her şeye tükürdüm. Para ve kader kalktı tedavülden. Bildiğim bütün yolları karaladım. Cinsiyetler yok artık. Ne kısa saçım ne uzun. Ne kısa aklım ne uzun. Saçım dahi yok çünkü. Yanlış yok. Doğru da yok. Bütün dürtülerimi attım bir uçurumdan. Soyumu devam ettirebilecek hiçbir şey yok. İşimi kestim. Peşinden koştuğum her şeyi parçaladım. Ülkeleri ezdim. Adaleti yedim. Ve zamanı yendim tanrım. Tamam dedim artık varım ben. Yeni bir bebek gibi doğdum bugün. Ben neyi çizersem onu boyayacaklar artık. Sıra bende. Kimse şekillendiremeyecek kavramlarımı, düşüncelerimi, elbiselerimi, ruhumu, beni... Çünkü bir ben yok tanrım. Varoluşsal bir tözüm sadece değil mi? Belli ki bir tozum sadece. Temizliğe girişmediğin anlarda.