Yer mekan, önem arz etmez adın,                      Aşındırdın uçurumları,            Tırnaklarına biriken kanla, bir güvercin azarladın                                   Tanrıların tanınmaz halde şimdi,              Elde avuçta kalan, solan bir gül                   Küle dönmüş ülke, köre dönmüş gözleri büstünün ,                        Geldiler , güldüler, Silahsız benlikler, baharda dökülmektir                          Neden Aşağılandı , sonraları anladın çok pencereli evlerde körlüğün.       Görmediğinle uyandın,                      Anlaşılan aşıyorsun duvarını mağaraların,       Sırtına batan gülüşler alaşağı edildi            Tanınmaz tanrıların, her gün diyorsun       taş olsa çatlar,                         Sadık bir sevgili gibi her gün koynunda uyuyor oysa kaygın.                               Tekrarla kendine , dönen dünya gibi;                             Nerede kanatlarım, nerede kanatlarım,         Ama sen,                       Uçamıyorsun diye bağrındaki güvercinlere kıydın.