Az önce istemeden birinin ilk adımını, safça gelişini, iyi niyetini, hislerini engelledim. İstemeden olduğu doğru muydu? Beynim çok iyi kontrol edebileceği bir konuşmaya mı yol açtı. Eğer böyleyse bile hiç istemediğim çaresizliğe büründüm. Bilinen bir şey varsa yaşattığım hayal kırıklığını onunla birlikte hissettim. Sevincim hiç olmadı aslında. Paylaşacağımız hisler içimize doldu. Gelen öfkeyle beraber kısa süredir içten içe duyulan bir hissin dışa vuruluşunu gördüm. Hisler konuşmaya mı, yoksa konuşana mıydı?
