Sıcak rüzgarlar. Perdeler oynaşıyor. Bomboş ara sokağım. Seni severdim. Toplum olmasa, yollar olmasa, hele ki o duvarlar.
Kadehim hiç dolmadı. Bırak, boş kalsın. İstemesem bile boş bırakırdın, bilmez miyim seni.
Lunaparklardan bile daha yalnızsın şimdi. Kaldırıp nazik başını da gözlerime bakamazsın. Sözlerime inanmazsın, bana güvenmezsin, güvenemezsin. Sen bu insanlığa dair hem umudunu, hem de güvenini yitirmişsin. Sana inanmadım başta. Sahiden de bunların hepsini birden yitirmiş olduğuna. Ama gözlerin bile yalnızdı lunaparklardan, varsın sevmiş olaydım seni, varsın öpmüş olaydım yapayalnız gözlerinden; seni hangi iplik bir arada tutardı?
Kendime hiçbir metreden fazla yaklaşamadım. Fiziksel olduğu kadar, ruhsal bağlamda da ziyadesiyle mesafeliyim kendimle. Güvenmiyorum ki, hiç güvenmiyorum olduğum insana. Sağlam kazık değilim yani, sen de biliyorsun; beş kuruş etmez satsam ruhumu. Ama işte bunu bir içimdeki oğlana anlatamadım, diyemedim öyle kolayca, boş ver, kalk da gidelim buradan. Ne de olsa kimin umurunda değil mi? Varsın bir oğlan, bir kız, ya da anam babam bir çocuk. Kim gerçekten umursar ötekini? Söyleyeyim sana, kimse kimseyi umursamaz. Kimse kimsenin elinden tutabilmeyi öylesine önemsemez. Uyan, uyan güzel çocuğum. Güvensizsin hep ama bunlara da uyan, vakti doldu çoktan.
Sokaktaki boş çöp kutularının içinde kediler zıplayıp duruyor. Takır tukur, gürültüsü yankılanıyor sokağımda. Gerçeği hiç çözemedim, belki sadece biri içine teker teker çöplerini fırlatıyor; insan garip, çözemezsiniz, çözemem. Tüm bunlara yine de insan alışır, insan varlığa dair her şeye alışır. Sensizliğe de tam olarak insan olmanın bir getirisi olarak alıştım, alışıyorum. Kadehimi hiç doldurmadın. Hiç öpmedin şakaklarımı, bunu yapabilsen de yapmazdın, bilmiyorum sanki seni. Bir hoşça kal kadar değerim olmadı inciler dolu gözlerinde.
Önemli değil, benim canım. Artık hiçbirinin önemi yok. Okyanuslarımda çoktan boğuldum, okyanuslarımda çoktan boğuldun; seni biz olmanın iyelik zamirine dahi dahil edemem artık.
Artık benden eksiksin.
