Ruhumdaki acıdan yüzüme yansıyan tebessüm nedir böyle? içten içe ölmeme rağmen gülümsememe sebebiyet veren nasıl bir hastalıktır ki? Yataktan kalkacak hali bile bulamazken bedenim, temel işleri yapmak bile zorlu gözükürken neden ''nasılsın?'' sorularına verdiğim cevap sürekli yalanlarda kalıyor ki? Ne komik acıları yalanlar altına saklamak, zaten acı çekiyorsun bir de insanlar bunu sana karşı kullanabilir diye acı çektiğini saklıyorsun veya çevreni üzmemek için böyle davranıyorsun düşününce komik değil mi? Dertleri saklamamız bile bize dert olarak dönüyor, öyleyse bu yaşadığımız sonsuz döngüden tek bir çıkış yolu yok mudur?