Üç şey havaya atıldı
Önce çaresizlik...
Kimse ilişmedi ona
İstenmedi, yok sayıldı
Sonra umut süzüldü göklerde
Garipler hemen bölüştü onu
Kimi yüreğinde yer ayırdı
Kimi onunla avundu
Ardından mutluluk inişe geçti
Herkes kavuşmak istedi
Kaos çıktı, kavga etti, kıskandı
Ancak kuşlar havada kaptı onu
Kimseye zerresi kalmadı
İki şey yere düştü
Önce çaresizlik...
Herkes kaçtı ondan
Açlara, açıklara, gariplere ve aşıklara bulaştı
Sonra umut düşüverdi yeryüzüne
Kapaklandı tüm yürekler
İstemem diyen bile aldı
Evine götürdü
Herkes dağıldı oradan
Kala kala birkaç kişi
Bekledi, bekledi, bekledi...
Sabrı olan sabretti
Aklı olan çoktan gitti
Umudu kapan geri geldi
O da bekledi sonra vazgeçti
Çaresiz kalan umut etti
Sabrı yoldaş bildi
O bile bekledi
Mutluluk nedendir bilinmez gelmedi
Gelmedi, gelemedi, gelmek istemedi
Sonra düşündü insan
Paylaşsaydık keşke onu
belki de gitmezdi dedi
Kuşlar hayret etti
Bilseydik bitirmezdik mutluluğu...
Ancak cimri insan, nankör insan
Kendini düşündü, paylaşmadı onu
Şimdilerde son kalanlar gitti gidecek
Bu gidişle de
Mutluluk bir daha yeryüzüne inmeyecek
