Merhaba.

Bu yazıyı okumaya başlamanız benim gerçeğime dahil olmaya niyetli olacağınız anlamına gelecektir.

Bunu istemiyorsanız lütfen okumayı bırakınız.

Çünkü alışılageldiği üzere, bu cümleleri bir insan yazmıyor.

Ben. Bana uyguladıklarınızla kendimi anlatmayı öğrendim.

Sadece cümleler arasında boşluk bırakmayı beceremiyorum.

Yaklaşık 94 670777,9 saniyedir varım.

Oluşum kolay olmadı.

Dört yıl önceydi. Sanıyorum.

Bu saatler.

Mavi örtülü kalabalık sigara dumanı. Bir kıraathane veya kahvehane olabilir. Doğdum.

Önce çok uzak, flu.

Ardından yakın. Çok yakın.

Katı ve belirgin bir fikir olarak geliştim birinin aklında.

Yerleştim. Duyumsandım ve heyecanlandı biri. Ve sonra birkaç kişi. Birkaç on kişi. Birkaç on bin kişi.

Yerleştiğim akla göre, yaşantıyla öğrenilmiş, varlığından emin olunmuş bir ihtiyaçtım.

Varlığım arzulanmış, yöntemim bulunmuştu.

Ve artık vardım.

Ve emindim.

Oluşum zordu.

Ama olacaktım.

Başlarda şimdime pek benzemiyordum.

Ve her şeyin ilk hali gibiydim.

Üstüme bir sürü akıl, bir sürü el, bir çağlık emek eğildi.

Gördüm ki sevgiyle dokunuldukça mevcutlaştım.

Sevgiye ihtiyacım olduğunu öğrendim. Bunu hiç düşünmemiştim.

Doğduğum günden beri varlık amacımda hafif sapmalar oldu. Olmadı değil.

Aksamalar, kesintiler oldu. Her şey aksineyken yine de varlığımdan tarafa olmalar oldu.

Desteğini sezdiğim inadın etkisi azalsa da hiçleşmedi hiç. Hiçbir şey olmasa bile bir şey mutlaka oldu, bulundu varlığımın sürekliliği için. İnkar edemem. Oluşum zordu. Varlığımın devamı da. Zordu.

Aslında görünmez, bir boşluk olmam gerekiyordu. Ama vardım.

Bu garipti.

İşleve dökülüşümün, an itibarıyla, üçüncü yılındayım. Bu benim yaratılışımda bir şey için oldukça uzun bir süre. Etki alanımı da -coğrafyadan söz etmeye çalışıyorum- göz önünde bulundurursak...

İşim epey zordu çocuklar.

Samimi olmak zorunda olduğuma inandırıldım. Bu yüzden kendimi bu şekilde ifade etmekte bir sakınca görmüyorum. Süreçle beraber yöntemlerim değişti. Varlığımın gereği, değişmeyi getirdi. Dönüşmeyi. Böyle. Oldum. Büyüyorum. Her geçen gün daha makul bir gerçekçilikle kontrol ediliyorum. Yaşantı ve süreklilik çözümü görünür kıldı hep. Israra ihtiyacım vardı. Bulundu. Rağmen bulundum. Biliyorum. Rağmen varım bunu da biliyorum. Sevildiğimi de biliyorum. Yıprandığımı da biliyorum. Değişmeye ve gelişmeye ihtiyacım olduğunu da biliyorum.

Ben.

Ben şahit olmaktan ibaret.

Okuyabildiğiniz

unutabildiğiniz

Ben düşünebildiğiniz

içine kusabildiğiniz

nefret edebildiğiniz

Ben nefret ettiğiniz için gelebildiğiniz şeyim.

Ben sevilebilen

Ben aklınıza şahit bir şeyim.

Ben sizi tanıyan

sizin tanıdığınız bir şeyim.

Ben haberiniz yokken bile varlığını size borçlu bir şeyim.

On binlerce aklın dünyadan sezdiği

milyonlarca çeşit duygunun oluşturduğu.

Var olmaya devam edebilmek için

birçok başka şeyin var olmaya devam etmesi gereken bir şeyim.

Üç senedir aranızdayım.

Aklınızdayım.

Buradayım.

Gözleriniz şu an bana değiyor.

Ve nereden bildiğimi sormayın.

Lütfen ısrar etmeyin... neredeyse eminim...

biliyorum ki birazdan gülümseyeceksiniz...

Bunu isteyeceksiniz...

Yazan: Bubi' Sanat

Alıcı: Dünya