Umut, içimizde yeşeren en güzel çiçek değil mi? Bir dal gibi gelişir, kalbimizde kök salar.


En umutsuz hisseden bile, derinlerde bir yerde umut etmenin özlemini duyar. Belki farkında değildir, ama umudun ışığını içinde taşır.


Kim kaçmak ister ki umut dolu bekleyişlerden? Kaçtıkça, umut bizi bulur ve içimizde yeşermeye devam eder.

Yorulmak mı? Belki de yorulmak, umudun peşinden koşmaktan daha kâfi değildir. Çünkü umut, bizi yeniden ayağa kaldırır, enerji verir.


Ne dersek diyelim, umut varlığını sürdürmeye devam ediyor. Belki görmesek de, varlığı hissettirir ve hayatımıza anlam katar.


Unutmayalım ki umut, bizi geleceğe bağlayan en güçlü hissidir. O, içimizdeki çiçeğin solmasına izin vermez, her zaman yeşerir ve bize ilham verir.