Bir iki
Saydı İnsan ağladığı zamanları
Üç dört
Daha kim bilir kaç yıl vardı
Beş altı
Güldü düşünürken maziyi
Yedi sekiz
Hep parçalanmıştı küçük kalbi
Dokuz on
Fazla geldi bu kadar da olmazdı
On bir on iki
Zaten insanı kimse umursamazdı
On üç on dört
Susarak yok etti kendini
On beş on altı
Şimdi konuşsa kim dinlerdi
İnsanı bu hayat mahvetti
Düşündü tek tek
Saymayı bırakamadı
Kötü anıları unutamadı
Düşünceleri maziyle doldu taştı
Ruhunu canlandıran rüzgarı
Gözlerini aydınlatan yıldızları
Şimdi karanlık bürümüştü
Yaşamaya dair umutları
