Korkuyorum. Ve bunun kaynağını da bilmiyorum. Her zaman görünmez olmaktan yakınan ben, yalnızken görünür olmaktan endişe duyuyorum. Güvenli alanım görülmediğim yer sanırım.

Korku çok çocuksu bir his. Ya da çocukluktan tanıyorum bunu. Panik içinde tutacak bir el arıyorum. Çaresiz hissediyorum. O an ölsem de yeter ki bunu hissetmesem diyecek kadar çok derinde hissediyorum. Korkunun içi bu kadar dolu olunca korkmaktan da korkuyorum. Korkusuz olmayı hedeflemiyorum elbet. Ama bununla nasıl yaşarım onu bulamıyorum. Tetikte kalmaktan dinlenemiyorum. Bunu nasıl aşıyoruz ey sevgili münzeviler?

Bu yaşım için hayal ettiğim nokta bu değildi. Yine de yalnız kalmamak ya da kendim olmak arasında kaldığım bu savaşta kendimi seçtiğim için minnettarım. Ama korkuyu nasıl yeneceğim? Nasıl uyuyacağım? Çünkü uyku bi güven hali. Ancak gerçekten güvende hissedersek dalabiliriz deliksiz uykuya. Ben hissedemiyorum. Bence uyku buddyleri de olmalı. Ki o da güven hissine fayda sağlar mı emin olamamakla birlikte kendi içinde tezatlaşır gibi de geldi şu an. Yıl olmuş 2023 nedir bu hala uyuma zorunluluğu. Yapın bir hap her şeyi resetlesin.

Of neyse iyi geceler. Tabi uyuyabilirsen.