Ey benim karanlığım, belirsizliğim, kanayan yerlerim, sözcüklerim!

Dünya usul usul uyudu. Ben uyumadım, acılarım uyumadı, özlemlerim uyumadı. 

Dünya usul usul kapattı gözlerini. Gözyaşlarım uyumadı; uykusuzluklarım, yenilgilerim uyumadı.

Dünya usul usul sustu. Çığlıklarım uyumadı, tenimdeki sancılar uyumadı, gövdemdeki yaralar uyumadı.

Dünya usul usul yaralarını sardı. Benim yaralarım bir yarık bulup kanadı geceye. Kabuğum uyumadı. Oyuklarım, yüzümdeki telaşlarım uyumadı.

Dünya usul usul rüyaya daldı. Kabuslarım uyumadı, tamamlanmamışlıklarım uyumadı.

Dünya usul usul sabaha aktı. Ben gece yarılarına kaldım yersiz ve yönsüz bir cümle gibi. Niçin uyanacağımı bilmediğim sabahlara kanıyor usul usul kalbim. Dünya usul usul geçti.

Gece usul usul bitti.

Ben geçemedim hala kendimi. 

Dünya usul usul karanlıkta saklandı.

Bense yalnızlığın tüm çıplaklığıyla ortadayım. Ağlıyorum uykusuz, düşsüz ve kırgın...

3.38