Yazmamak için direndim, halim yok ona. Ama ya yazmalıyım ciğerlerimin açılması için ya da ağlamalıyım hönkürerek. Ağlarsam acım daha da büyür diye korkuyorum. Kafamdan atmak, üzerinde durmamak istiyorum. Buna gücümün olduğunu çok iyi de biliyorum. Ama içim güçsüz. Bir yerlerden şefkat dilenmek istiyorum. Doktorum, en zayıf anında arıyorsun onu, demişti. Hakikaten öyle. Sığınmak istiyorum çünkü.
Şu an yaşadığım acı büyük değil kanımca. Hiç acı çekmemem gerektiğini düşünüyorum. Acıyı iptal ediyorum, yaşanmamış ve yaşanmayacak sayıyorum. Aslında yaşamam lazım ama korkuyorum. İnsan acısını yaşamalı. Nasılsa geçecek, yaşansa ne olur diyorum. Ama bu güçlüğü yaşamak da istemiyorum. Olanları kabullenmek zor. Kabullenmem çabuk oldu ama, şimdi bununla yaşamak var. Çok daha fazlasını atlatan ruhum bunun da üstesinden gelecek. Bu konuyu kimseyle konuşmak istemiyorum, konuşursam büyürmüş gibi geliyor. Defteri açıp yazmaya eriniyorum. Kızımın tesellisi de şu an yetmiyor. Daha iyi olduğum günlerde görüşmek dileği ile…
