İçim öyle karışık ki bir şeyi arıyorum ama ne arıyorum farkında değilim, öyle kıpır kıpır ki kalbim, kelebekler uçuşuyor midemde.
Sevgi olmadan sevgiyi tatmaya çalışıyormuş gibi aklın sürekli düşünmekte ne düşündüğünü bilmeden. Hiçbir şey bilmiyorsun, uçurumun ucundasın ama mutluymuşsun gibi böyle dağıtmak istiyorsun, tüm masayı kırıp dökmek istiyorsun; seni tutan bir şey var, sonucuna katlanmak için bile yorgunsun. Gitmenin çözüm olmadığını yeni yeni kavrıyorsun; büyüyorsun, olgunlaşıyorsun, kimse görmese de bilmese de birilerini gerçekten saf sevgi ile sevmek istiyorsun. Dostluk, aşk, aile; bunlar senin için önem arz ediyor, oysa hiçbir şeysin. Varsın, görüntüsün ama düşüncelerde yoksun, hiçbir yere ait değilsin; kimse seni değerli bulduğu için sevmiyor, herkes çıkarları olduğu için seviyor. Bunca zaman gitmenin çözüm olduğuna inandın ama düşüncelerinin seninle geleceğinin, kalbinin seninle adım attığının olgunluğuna ulaşmadın. Tek isteğin atomlarına ayrılıp yok olmak, silinip ya da çöp gibi süpürülüp kenara atılmak... Aşağılıktan hiç olmaya, adım atmaya çalıştın ama olmadı, senin sorunun kendinleydi velakin insanlık senin için bir sorundu.
