Merhaba

Ben acı çekiyorum

Çok derin bir yara izim varmış ve yıllarca kapanamamış gibi, her kapanmak istediğinde tekrar dağlanmış gibi…

Ama nasıl dağlanmak

Kan, revan

Bu kadar acı nasıl taşınır diye sorsalar bana tecrübe ile sabit bir sürü yöntem anlatabilirim.

Bazen nefes bile alamazsın mesela

Her yer, her şey üzerine gelir

Her duygu anlamını yitirir

Anlamsız hissedersin bom boş

Bu anlamsızlık o kadar zordur ki “anlamın” ne ifade ettiğini ne kadar önemli olduğunu sadece o zamanlarda anlarsın

Kalabalıklar içinde kimsesiz ve çaresiz hissetmek var mesela

Neşeli görünürsün, mutlu zannederler ama ölmek üzeresindir

Kalbin sıkışır deliler gibi kıvranırsın ama şey dersin “iyiyim ya bir şey yok”

Kendini saklayan insanlar bu duyguları çok iyi bilirler

Bunu sadece ben mi yapıyorum bilmiyorum

Ama umarım sayımız azdır

Gerçi dert paylaştıkça azalmıyor, çoğalıyor bence

Derdimi anlattığım insanlara süreç hakkınsa rapor vermek zorunda hissediyorum kendimi

Ve ben açıklama yapmaktan çok yoruldum hatta nefret ediyorum

Ben düm düz yaşayayım istiyorum

Ama olmuyor tabi

Acılar, aşklar, göz yaşları, varoluşsal sancılar silsilesi işte

Düşünme eylemini biraz azaltıp

Sarışınlık seviyemi arttırırsam hayat bir lunaparka dönüşür belki de

(Sarışınlık seviyesi: Aptal sarışın tabirine bir gönderme, hayatı fazla kafaya takmadan sadece oje ve kombin renginin uyumunun sorgulandığı bir hayat)