Yalnızlığın buruk tadı her an ağzımda

Hatta ve hatta bu güzel manzarada

Yüksek bir terasta, titriyorken ışıklar uzakta

Yalnız başıma yalnızım

Aslında benim yalnız olmak için

Tek kalmama gerek yok

Ben herkesin içinde de yalnızım

Hem de herkesten çok.

Sadeliğe mi hastayım,

Yoksa karanlığa mı hasret?

Ne olur içimdeki çocuk

Bana biraz kendinden bahset

Sirenler sarmış dört yandan kulakları

Geceleri bile uyumuyor bu şehir

Tinerciler mesken bellemiş durakları

Beni sürekli eskitiyor bu şehir

Aşklarını toplumla yaşıyor insanlar

Nefeslerini bile herkesle çekiyorlar

Yalnızlık en omurgalı duruş sanırım

Görülebilecek bir insanda

Olsa da yüzlerce arkadaşım

Çok azdır sayısı dost dediklerimin

Şimdi hepsi benden uzakta zaten

Bendeyse bitmek bilmeyen bir matem

Gördüğüm başarılı kişiler de yalnız

Bu bir avunma biçimi de olabilir

Gerçeğin kendisi de

Nasıl bu kadar arkadaşım varken yalnızım ben?

Ortak ilgilerimin olduğu gerçek birileri yok

Hepsi sahte yüzler ve sahte mutluluklar

Tek gördüğüm duygusal çiftler

Ve boş tiplerin boş tripleri

Hayal kurmaktan rahatsız kilitli zihinler

Ben anlattığımda ütopik fikirlerimi

Tek yaptıkları ne kadar saçma demek

Çünkü bu sahte kafaların işi gücü eleştirmek

Ben hepsinden daha özgürüm

Sizden istediğim bunu fark etmek