Bazen insan, kendi iç dünyasında kaybolmuş gibi hisseder. Düşünceler, duygular ve anılar arasında kaybolan bir gemi gibi, okyanusun ortasında yapayalnız. Bu gemi, adeta yalnızlıkla dolup taşan bir denizde seyrediyor gibi hissettirir insana. İşte, ben de o denizde bir gemi gibi sallanıyorum bazen.
Yalnızlık, sessizliğin en derin ve karanlık noktasında kendini gösterir. Diğerleriyle etkileşim kuramamak, duvarların arasında sıkışmış gibi hissettirir insanı. Kendi düşüncelerimle baş başa kaldığımda, bazen yıldızların sayısını sayarım gece gökyüzünde. Ama ne kadar sayarsam sayayım, içimdeki karanlık hiç eksilmez.
Bir gün, yalnızlıkla yüzleşmekten kaçmak yerine, onunla dans etmeye karar verdim. Bu dans, içsel bir yolculuktu. Kendi zayıflıklarımla yüzleşmek, korkularımla barışmak ve kendi iç dünyamda bir ışık kaynağı bulmak için çıktığım bir yolculuktu. Bu yolculukta, kendi varlığımın derinliklerine inmeye cesaret ettim.
Yalnızlıkla dans etmek, kendi iç sesimle konuşmayı öğrenmek demekti. Sessizlikte duyduğum o ince fısıltıları dinlemek, kendi hikayemi anlamak demekti. Belki de yalnızlık, aslında içsel bir rehberdi; bana kendimi keşfetme fırsatı sunan bir yol arkadaşı.
Bu dans sırasında, içsel gücümü buldum. Yalnızlık, beni zayıflatmak yerine güçlendirdi. Kendi değerimi keşfettim ve kendi şirketimde huzur buldum. Dış dünya ne kadar karmaşık olursa olsun, iç dünyamda bir sığınak bulmuştum.
Yalnızlıkla dans etmek, karanlık bir tünelde yol almak gibiydi. Tünelin sonunda bir ışık vardı ve bu ışık, kendi içimdeki gücü temsil ediyordu. Artık yalnızlıkla dost oldum, çünkü onun sayesinde gerçek benliğimi bulmuştum.
Herkesin yalnızlıkla dans etmesi, kendi iç dünyasını keşfetmesi gerekir. Belki de yalnızlık, bize en yakın olan kişiyle tanışmamıza yardımcı olan bir yol göstericidir. Yalnızlıkla dans etmek, kendi hikayemizi yazmamıza ve kendi melodimizi bulmamıza olanak tanır. Ve belki de, bu dans sayesinde, yalnızlık aslında en yakın dostumuz olabilir.
