Çok fazla yanlışmışım gibi hissettirildiğim bir dünyada, bu bir başkaldırı değil, boyun eğiştir.

Yaşam, hayatın bencesidir. Bence der ve başlar yaşamaya insan. Ben de başladım bir yerde bencelere. Bence insan gülümserse mutludur dedim. Bunu derken yüzüme bir gülümseme, daha doğrusu eğreti duran bir sırıtış ekledim. Çabalıyorsa birisi yaşamak istiyordur dedim, bir kayayı yokuş aşağı ittim, bir şeyleri hep yanlış yaptım. Meyler içip tövbeler ettim, sonra meyde demlenip kendimi ateşe verdim. Hep çok acımasızdım kendime karşı. Çünkü beni İlahıma bağlayan yegane şey pişmanlığımdı. Bu yüzden belki hep pişman oldum. İlk defa bir şeyleri doğru yapmaya çalıştığımda ise içimde barındırdığım bütün bu çelişkiler yüzüme vuruldu ve "YANLIŞSIN" denildi bana. Yanlışmışım. Bir sözün bu kadar ağırlığı olur mu hiç, göğsümün üstüne yazıldığında öğrendim. Yürürken yanlışmışımlar yamaladım dilime. Yanlış olmak suç mu peki? Doğrularınız bu kadar önemli mi sahi? Bu kadar emin misiniz gerçek sandığınız bunca norma? Memento morinin anı yaşamak değil, ölümü hatırlamak olduğunu, "En el Hakk"ın kişide bir yücelik değil de yokluğun kendisi olduğunu söylediğimde hakkım olan yanlışsınlar, soğuk çok soğuk dışlanışları aldım.

Bu bir boyun eğiştir. Selamlıyorum, gül tutan elimdeki gülü görmeden kana bakarak cinayetle suçlayan insanları.