Bugün ruhumdan bir parça daha eksildi. Dışarıdan bakıldığında anlamsız bir görüntü oluşturuyor kalan parçalarım. Bir hevesle alınıp hiçbir zaman tamamlanmayan yapbozlar gibi, tüm parçalar yerli yerinde olsa güzel bir görüntü çıkacak ortaya, böylesi anlamsız ve değersiz. Daha önemlisi, dağınık ve kaybolmuş. Bazı parçalar koltuğun altına, bazıları süpürgeye, bazıları camdan aşağıya kaçmış. Kimse tutmamış, kimse engel olmamış, toplamasına yardım etmemiş. Zaten bu halde olmasının en büyük nedeni başkalarından iyilik, merhamet ve sevgi beklemek değil mi? Kendi kendine yetememiş hiçbir zaman, kayıp parçalarını kendisi yerleştirememiş. Giderek daha da dağılmış, son parçası da uçup gitmiş bir kaldırım taşına, kimse yerine koymamış.
