En çok canımı yakan şey ne oldu biliyor musunuz? Tek bir hatamda bir çöp torbası gibi fırlatıp atılmak... En yakınım dediğim, hayatımda ilk kez birisine bu kadar bağlandım dediğim kişi yaptı bana bunu. Ama ona bunu ben öğretmiştim "Seni üzeni, kıranı affetme." demiştim. Öğrettiğin her şeyin üzerimde uygulanacağını bilmeden... Ama aferin iki gözüm, öğrenmişsin, az da olsa bir şey katabilmişim sana.

Yazık oldu bize; "mavi'm" gökyüzüm, güneşim yazık oldu. Bu kadar mıydık biz? Sendeki değerim bu kadar mıydı? Sevdim deyip de sevmedin mi, yoksa beni ya da sana sevgimi çok mu belli ettim? Gitmez mi dedin benim için, nasıl olsa beni seviyor unutamaz, bırakamaz beni mi dedin. Aslında öyle de oldu. Şu an seni unutmakla senin için çabalamanın arasındayım. Hangisini yapmak istiyorsun diye sorarsan ikisini de yapıyorum acı çeke çeke, sen rahat ol. Hem unutuyorum seni, hem de gelmeni istiyorum.

Ama unutmak istemediğim çok şey var. Senden sonra çok şey yaşadım, ihtiyacım vardı sana ama sen yoktun. Unutmam bunları. Bir gurur uğruna bana yaptıklarına bak. "iyi misin" diye sordun bana ben de "iyiyim" dedim ama nasıl iyi olayım, sen söyle. Bu karmaşanın içinde boğuluyorum. Bağırıyorum, kimse sesimi duymuyor. Bir tek sen duyardın beni, artık sen de yoksun. Sen benim sana yaptıklarımı unutma, ben de senin bana yapmadıklarını unutmayacağım.