Bu aralar çok fazla sayıda kişi var hayatımda. Sakın böyle söylediğim için beni çok sosyal zannetmeyin. 15 yaşından beri yani bir nevi kendimi bildiğim yaşlardan itibaren insan ilişkilerine önem vermeye çalıştım. Bence herkes gibi. Ama nedense ben şanslı biri değilim bu konuda. Olamadım. Olmaya çalıştım yemin ederim. Tabi o zamanlar çok daha fazla dürüstlük,samimiyet arıyordum. O yüzden çok daha fazla kesin taraflarım olurdu. Şu an ne aradığımı bilmiyorum. Ama 15 yaşımdan 23 yaşıma kadar ki -1 aya 23 oluyorum- hep aynı doğrultuda ilerledi. Böyle olması normal mi?
Açıkçası çok kızıyordum kendime. Artık kızmıyorum. Büyümek biraz da kabullenmeyi getiriyor galiba beraberinde. Ve tabi ki kendine bakmayı. Kendi içine dönüp bakabilmekten bahsediyorum. Özellikle arkadaşlıklar beni yormaya başladı. Ve kabullendim ve devam ettim. Ediyorum. Sanırım her şeyi düşünmeyi bırakıp biraz kendine izin vermek işe yarıyor. Tabi üzülüyorum. Ama eskisi gibi umut beslemiyorum artık. İnsanlar böyle diyip geçiyorum. Hem ara sıra sorunun ben de olabileceğini de kabul edebiliyorum. En başta zordu kabullenmek. Hem belki bu yaşlar böyledir diyorum içimden. Herkes seni sevemez diyorum kendime. Bazen bazı şeyler hatırlatılmalı çünkü çabuk unutuyoruz her şeyi. En azından bazı şeyleri hatırlamak istiyorum. Ki yarayı temizleyip iyileştirebiliyim.
