Yaşamak böyle bir şey mi?

Düşünürdüm yaşamayı hayatı, bir umudun elinden tutmayı.

Çocuklar gibi koşup, hayatın tadını çıkarmayı.

Çabalardım ben yaşamak için,

Hayallerime ulaşabilmek,

Ve çocuklara yetişebilmek için.

Ama sonuçsuz kalırdı çabalarım.

Ne kadar ileri koşsam o kadar geride kalırdım.

Ne kadar kulaç atsam o kadar dibe batardım.

Düştüğüm bataklıkta, gökyüzünü görmeye çalışırdım.

Yaşama olan inancım azalırdı.

Yaşamak için attığım her adım beni ölüme götürüyordu sanki.

Umudum uçurumun kıyısında elimi bırakıyor gibiydi.

Sonra düşündüm; yaşamak ölmek miydi?

Çünkü içimdeki her bir parçanın ölüşünde yaşama daha yakın hissediyorum artık kendimi.