Ben bu günlerin şafak vaktini de gördüm,
Gün ortasını,ikindisini, akşamını,
gecesini.
Her ilerleyişimde benimle beraber açılan sokak lambaları
tekrardan döndüğümde benimle beraber kapandı.
O yüzden garip değil artık bir horozdan önce uyanmak.
o keskin alevleri arasından sıyrılıp
dünyamıza aralıksız düşen güneş ışınlarından önce
açıyorum gözümü şu karşı kaldırıma.
Yeni bir başlangıç bünyeme yabancı olmadı ,
Ben hiç bu yeniliğe yabancı hissetmedim.
Belki tereddüt ettim
bana sarılıp gitme diyen o kızın gözyaşları karşısında ,
Ama o da biliyordu,
Bende canlıydım
ve güneşin doğuşuna az kalmıştı.
bu sürekliliği devam ettirmem lazımdı.
Kollarını bedenimden usulca çekip
Üstümü başımı giyip çıktım.
00Şiir
deneme
öykü
