Sebepsiz hüzünleri var içimdeki ruhların
Bir melankoli almış beni gidiyor
Zaman zaman aklıma geliyor
Acıdığım ev kadınları…
Sık sık dalıyorum uzaklara
Artık şiirlerimde kaygı yok
Sıkıldım yaşamaktan pek de bir hayrı yok
Ruhum nasıl bu kadar yaşlandı?
Bu gencecik bedenimde
Nasıl bu kadar farkındayım her şeyin?
Asıl olan şu, benimki yaşamsa eğer
Yaşamıyor ev kadınları
Yaşamıyor matematiğe küstürülen çocuklar
Yaşamıyor yaşlılar yaşamıyor hiçbiri
Sahi ben çok kızgınım yaşlılara
Hiç haber vermediler gelecekten
Başıma bu kadar derdin geleceğinden
Sırtıma binecek koca yüklerden
Hayatın bu kadar zor olduğundan
Ama vazgeçilmez olduğundan da
Artık gerçekten mutsuzum
Koca bir toplum rol yapıyoruz
Keşke kendimiz olabilsek keşke!
