Ah çok az kaldı o beklenen günlere. Elimi kolumu nereye koyacağımı şaşırıyorum. Onu mu önce halletsem, bunu mu şimdi yapsam derken yerimden kalkamıyorum. Zihnim yine çok konuşuyor. Ve kafam çok ağır geliyor bu yüzden. Karnım hala aç. Ama doyurmuyorum. Tıpkı sevilmeyi bekleyen küçük kız çocuğu versiyonum gibi terbiye etmeye çalışıyorum. Her türlü açlığın bende benzer dürtüler yarattığını ve birbirine karıştığını fark ettiğimden beri bunu yapıyorum. Yok, tam olarak eziyet gibi de değil. Bir tür disiplin. İçimdeki diğer versiyonum diyor ki sen bu kadar duygusuz değildin. Hala değilim aslında. Ama hayatta kalma becerilerimde olması gereken bi yetenek bu.

Şimdi cidden büyük büyük adımlar atacağım bir döneme giriyorum. Benim için büyük en azından. Lan diyorum Kübra sen bunu harbiden yapacak mısın? Yapıyorum ya, ben de şaşkınım. Ben ki çöp bile olsa değer verip saklayan, şimdi bu kesip atma ve önüne bakma olayını nasıl yapabiliyorum? Tuhaf bişeye dönüşüyor insan büyüdükçe. Romantizmimi kaybediyorum sanırım. Seviyordum da halbuki. Ama romantik olamayacak kadar çok temel yaşam problemine sahibim. Mesela hala bi işim yok. Çünkü onu da bırakmıştım. İsteyince bırakabiliyormuşum demek. Onu da bırakamam sanmıştım. Yenilere açtım kapımı, diktim gözümü ufka, umutluyum. Ha bu da çok tutmayabilir. İşin sonu kasiyerlikte biter diye de korkuyorum. O meslekte de sorun yok da bilsem termodinamiği 3 kere almazdım. İşime yaramayan pek çok şeyle donatmışım kendimi. Kilolarım da dahil. Yağ hücrelerimin beni sarıp sarmalaması da diyebiliriz buna. Özşefkat böyle bişi miydi?

Önümüzdeki hafta yeni bir eve taşınıyorum, yeni bir düzene başlıyorum, önümüzdeki hafta boşanıyorum, 11 yılımı geride bırakıyorum, kendi başıma olmaya itilmişliğin tatsızlığını bir kenara bırakıp kendimle iyi bir arkadaşlığı hedefliyorum. Ne kadar güçlü olduğumu söyleyenlere hafifçe gülümsüyorum. Bunu ben tercih etmedim çünkü :)

Ama her ne olursa, bu yola girdim, yolumu merak ediyorum. Kendimi önemsiyorum ve kolluyorum. O hep beklediğim baba şefkatini de, hep özlediğim anne ilgisini de kendime ben veriyorum. Deniyorum diyelim en azından.

Şimdi yeni bi yolun başındayım. Çok büyümüş hissediyorum. Ama galiba sahiden bunu yapıyorum.