Kuşların uçabiliyor olması ürkütüyor

Her an terk edebilecek kadar özgür

Seyrederken başımda sebatsız kanatları

Kaderimi çiziyor toprağa, ayak izlerim


Yürüdükçe uzayan bir yolu yürüyorum

Varmış gibi oluyorum her ağaç gölgesinde

Tutulmayı uman ipinden rüzgara bağışlanmış

Bir uçurtma gökyüzünde ne kadar durabilirse


Anlamadığım yerler var bu hikâyede

Kendi rolümü ezberleyip çıkmışım yola

Aşk ezber bozuyor her seferinde

Fakat değişmiyor rolüm, kaybeden taraftayım


Galip gelmeyi değil yolda olmayı umarak

Kuşların göçtüğü, gölgelerin bittiği yerden

Mağlubiyetin masumiyetine inanarak

En savunmasız yerimden başlıyorum

Sevmeye yeniden