Toz pembe sanılan hayatın pembesine inanmayanlara,
tozu için bir şiir yazdım.
Gezerken arka sokaklarında İstanbul'un,
her saat başı öleyazdım.
Ve dün sabah dedem öldü.
Yaşamak molası uykudur,
Yaşayamamak, ölmek korkusudur.
Ve bu korkuyla yaşamak,
6 Ağustos 1945 sabahı uyanmak gibidir,
Hiroşima'da!
Halil Bozkurt
2020-11-29T14:00:40+03:00Eleştirin için teşekkürler Kübra. Eksik olma.
Zeynep📸
2020-11-29T13:50:03+03:00Sade, yoğun duygu içeriyor. Boyle şiirlerin bir parça ahengi ihtiyacı var gibi.. kaleminize sağlık..
Halil Bozkurt
2020-11-25T10:33:32+03:00Teşekkür ederim, sağ olun.
Havva Gürdamur
2020-11-25T02:12:17+03:00“Yaşayamamak, ölmek korkusudur” bir cümlede pek çok anlam. Kalemine sağlık
Halil Bozkurt
2020-11-02T23:00:32+03:00Bir şeyler hissettirebildiyse, ne mutlu bana.
İrem
2020-11-02T22:31:04+03:00kısacık olmasına rağmen düzinelerce etkiledi beni
Furkan Özsoy
2020-10-22T22:20:55+03:00Ellerine sağlık
Muhammet Furkan Otara
2020-10-22T15:15:12+03:00Yazdığın yazılar hoşuma gidiyor. Tebrikler