Çocuklarına sürekli yetersizlik yükleyen anne babaların çocukları hayatları boyunca yetersizlik hissiyle savaşmak zorunda kalabiliyor.
Çocuğu sadece var olduğu için değerli görmek bir yana başarıya dayalı sevgi gösterme eğilimleri çocuklarda yoğun bir şekilde değersizlik hissi yaratmak bir yana "ben bu halimle yeterli ve sevilmeye uygun değilim" "bu olduğum hâl yetmez" düşüncesi yaratıyor. Bu düşüncelerde çocuklarda, sürekli sevgi onay arayışına sebep olabiliyor. İlerleyen yaşlarda ve yetişkinlikte ise bu durum ;
Kendini kanıtlama çabası, sevgi onay arayışı, yoğun yetersizlik hissiyatı, görülen sevgiyi ve değeri kolay kolay kabul edememe, yeterli hissetmek için sürekli eylemde başarı kovalama peşinde olma durumu gibi durumlar yaratıyor. Yetişkin olarak hayata devam etmeye çalışan "yetersiz hissettirilmiş" bu çocuklar büyüdüklerinde de başarı kovaladıkça dahi kendilerini yeterli miktarda yeterli göremiyorlar ve her zaman bir kısır döngü içerisinde kendilerini sevmeden kabul edemeden tekrar tekrar çabalamaları, her zaman koşmaları gerektiğine inanarak hayata devam etme çabası veriyorlar. İçten içe kendi içlerinde yıpranıp tükenseler dahi dinlenmeyi doğru bulmuyorlar. Çünkü dinlenmek onlar için "tembellik" olarak görülebiliyor. Çünkü dinlenirse boş boş vakit harcamış, zamanı gelecek başarıları işleri kaçırmış olacağına inanıyor. Çünkü dinlenmek, onun hakkı değil, o her zaman koşmalı bu hayatta her zaman yetişmeli başarılı olmalı. Neden çünkü ona hep bu dayatıldı. Neden çünkü ona ancak böyle sevgi onay verildi. Neden çünkü o bu şekilde olmazsa yaşayamaz. Çünkü o böyle yaşamaya şartlandı. Böyle öğrendi, böyle öğrenmeye mecbur bırakıldı.
Oysa bir çocuk, sadece çocuk olarak, bir birey insan olarak, bir evlat olarak da yeterlidir. O ailenin, anne babanın kendi isteğiyle dünyaya getirdiği bireyin sevilmesi için herhangi bir nedene gerek yoktur. Hiçbir şey yapmasa da bir çocuk yeterli ve değerlidir. Çünkü değerli olmak, yeterli olmak için bir çocuğun bir şeyler yapmasına gerek yoktur. Annesinin babasının kendi istekleri dahilinde yapıp dünyaya getirdikleri çocuk, sadece bu yüzden de sevilmeye değer. Sonuçta sizin çocuğunuz, siz istediniz ve o şu anda var.
Dünyada binlerce evli çift çocuk sahibi olmak için yanıp tutuşurken var olan anne babaların, çocuklarını böyle görmezden gelmesi ve kendileri yapmamış dünyaya getirmemiş gibi yok sayması, yokmuş gibi hayata devam etmeleri çocuğu olamayan insanlara da saygısızlık hakarettir. Kıymet bilmemek, değer bilmemek, bilinçli olmamak, düşünmeyi bilmemektir. Gözünün önündekine kör olmaktır.
Dünyada onlarca binlerce çift çocuk için dileklerde bulunup sancılı sancılı beklerken çocuklarını durup bir kez dahi görmeyen anne babaların varlığı bu evrene yük, kalpte ağırlık, adalete saygısızlıktır.
