Yaş yirmi. Denizler benimle, ormanlar benimle, çiçekler, doğa, birkaç arkadaş; biliyorum Tanrı da benimle. Ama onlar... Yoklar. O kadar çoğuz ama bir o kadar yalnızım. O kadar çok kıskanıyorum ki sizi; elinizi tutan, iyiliğiniz için bağıran, sizi önemseyen, varlığını hissettiğiniz o aile kavramını; atalarımızın soyuna kadar...


Şimdi bu denize bakıyorum. Kollarını açmış; bana gülümseyen, beni sahiplenen denize... Bakıyorum.

Evet hocam, daha ne olsun? Soruyorsunuz bir de, bir şey mi oldu? Neden böylesin, buradasın ve bu hâlde? Daha ne olsun... Belki bir yıl, belki birkaç ay bakmışlar; sonra bir çöp gibi bırakmışlar. Sonrası ait olmadığım yerler... O zamandan beri titriyorum, sanki hep üşümüşüm. Tabii kendimden saklamışım, göz ardı etmişim, iyi de başarmışım hocam. Ama artık çocuk değilim, göz ardı edemiyorum. Çok koyuyor herkesin her şeyi varken benim hiçbir şeyimin olmaması, adeta hiç olmam.


Çocuklarınızı kıskanıyorum; aldıkları desteği, gördükleri sevgiyi, hayatımdakileri kıskanıyorum!

Şimdi ne güzel kucak açmış bu deniz; gel, diyor. Nasıl hayır derim, nasıl? Çok kollarını açan oldu ama ben onları istemedim ki, çok şey de istemedim gerçekten. Sıcak bir gülümseyiş, bu kadar... Çok az.


Darmadağınım, toparlamayı çok denedim, hem de çok. Koştum, konuştum. Ama anladım; ben kendimi toparlayamamışken bizi bir arada tutmaya çalışıyordum. Kendimi bir mıknatıs sandım herhâlde. Anlıyor musunuz hocam? Lütfen bana öyle bakmayın, kaldıramam, gerçekten. Hayır hayır sarılmayın. Gözyaşlarım damlamasın çocuk kokusu sinmiş gömleğinize, dayanamam. Biliyorum siz bile gerçek değilsiniz, sadece kimseye anlatamadığım için kendime oynadığım bir oyunsunuz. Aslında böyle biri değildim. Hep insanları yönlendirir, insanlara yardım eder, onlara sevgimi verirdim. Herhâlde onların veremediği sevgiyi ben başkalarına dağıtmışım ve sonunda elimde sadece bir hiçle kalmışım.

Buradayım işte, burada! Neden geldiğimi bilmiyordum ama artık biliyorum.


Ben denizin gülümseyişi için gelmişim hocam. O, benim ruhuma kadar bütün çıplaklığımla tüketmek isterken ben sadece ait olmak istemişim.