Benim bir hayal kırıklığım var, bana kalan. Bir sürü kırgın an ve gözyaşı var içinde. Benim kendimi avare hissettiğim birçok an var, kırgınlıktan doğan. Kaçmak için saçmalayan ve durmadan koşup duran... Sorun benim kırılganlığım ya da sevgisizlik, doğrusu pek kestiremiyorum artık. Yine de geceleri tepemde bana bakıp duran kocaman bir hayal kırıklığım var.


Ne ağlamak, ne yazmak, ne de susmak iyi gelmiyor. Zaten pek de konuşmuyorum artık. Kendini üzmene değmez diyorum kendime ama içimde ufacık dahi olsa bir yer bir sürü düşünce balonu çıkartıyor geceye. Saçmalıyorum, kuruyorum, biraz ağlıyor sonra yatışıyorum. Doğrusu her gece aynı terane ve yitip giden bir aşkı düşünmek istemiyorum.


Aynanın karşısına geçiyorum ve '' Sen'' diyorum '' Sen çok duygusal davranıyorsun, hassassın ve sanırım kaldıramıyorsun.'' Kendime acımasız davranıyorum belki de diye düşünüyorum ama belki de haklıyım? Kocaman ve içinde gram vefa bulunmayan bir vefasızın altında eziliyorum işte geceleri. Mantığım önüne bakıyor ama içim iyileştiremediğim anlarla dolu. Tüm bu hislerle tek başıma başa çıkıp çıkamadığıma emin olamıyorum.


Başa çıkar mıyım?


Muhtemelen.


Emin miyim?


Kesinlikle değilim- gülüş ve son.