nefesim bir kum saati gibi daralırdı kimi zaman
gözlerimden damla akmaz olurdu çöl kumuna
bense bir yudum su beklerdim filizlenmek için
yalnızlığım çürütürdü beni toprağın altında
daha mı tatmindir yitip çürüyenler?
toprağın altında mı olmak lazım çürümek için?
ben aldığım nefesi veremem kimi zaman, yitmiş miyim ben?
nefesim kalır içimde öylece bir sonsuzluğa doğru
tüm kırıklıklarım, yaralarım, geçer aklımdan
yalnızlık, nefret, özensiz bir göz devirme
yitip gitmiş hisler, çürümek budur bazen.
