Kendimi arıyorum.
Yattım zannedip beş belki on derecelik her yatışta korkunun abartısını görüyorum. Bildiğim yolu giderken özgüvenin verdiği zihin boşluğuna korku senaryolarının doluşunu hissediyorum. Hiç bilmediğim yollarda kıvrılıp bükülürken, yeninin heyecanının korkuyu gırtlaklayıp öldürüşüne şahit oluyorum.
Aciziyeti hissediyorum.
Sıradanlık ve farklılık içinde kalan algının insanı tutarsızlaştırmasına şaşırıyorum.
Tekerler bir yere dönüyor. Kendime kırıldığım yerlerden yine kendime kıvrılıyorum. Derlenip toplanıyorum sanki ve büyüyorum.
Ben her yolculukta kendime biraz daha yaklaşıyorum.
