Otobüs ağır ağır bulunduğu perondan kalktı. Anayola çıktık. Bense camdan dışarı bakar vaziyette, aldığım bulantı ilacının beynimi yavaş yavaş sakinleştirmesini hissediyorum. Işıklar kapandı artık sadece ben varım, arka planda muavin ile şoförün hafif konuşmalarını duyuyorum. Uzun yolculuğum artık başladı. İnsan neden anlam yükler ki baktığı bu yollara? Bir şey mi hatırlatır bu karanlık tarlalar,gökte yükselen ay, parıl parıl yıldızlar? Yoksa yapayalnız mı hisseder böyle zamanlarda ve medet mi umar boş arazilerden bilemiyorum. Bildiğim tek bir şey var ki gece yolculuğu insanı kendisine götürür.
